Ze is haar naam vergeten

Als krioelende giftige slangen drongen de gedachten door haar lichaam. Sijpelden vanuit Haar hoofd haar lichaam in. De welbekende gevangenschap kreeg een extra dimensie, bekend van eerdere gebeurtenissen. Haar lichaam stond strak, terwijl de slangen woedend door haar lichaam glibberden. Gelaten, moe, zit zo stil mogelijk, sluit je ogen, slaap, beter wordt het niet. Ze had verwachtingen, ze was er boos op, had ze niet toe moeten laten. Ze hoorde de holle lach op de achtergrond. Uitsterven. In alle mooie woorden een zweem van waarschuwing. Ze had het genegeerd. Ze zou het niet laten zien, trok behoedzaam haar stalen masker op. Slikte haar tranen in, de slangen stikten in het zout. Fataal zou ze zijn, de holle lach zou zwijgen, een staart tussen de benen. Ze lachte al schamper. Zij, koningin van drama en melancholie. Zij, waar niet mee te spotten viel. Haar ogen spoten vuur, haar hart van ijs.

Zij was nodig geweest, zoals ze altijd nodig was voor anderen. Ze moest tekenen geven, ogen openen, tijdelijk verzadiging gunnen. Magie verspreiden, verbazen en tot nadenken zetten. Zie, de zoektocht naar het grote zelf was in gang gezet. Ze zag de tekenen. Ze keek vooruit met lege ogen. De vele tekenen aan haar, ze had ze gezien, gehoord en zag dat het leeg was. Lege hoop, ze had even gefaald, gedacht dat het anders kon, alleen zou ze zijn, was ze altijd geweest en zou ze altijd blijven. Ze opende haar mond, keek naar de slang die naar buiten kroop. Opende haar oren en zie, adders. Haar neus, ze kwamen naar buiten. Slierten haar werden levende slangen met bijtende koppen. Uit haar vagina kroop de meest giftige en terwijl ze rustig toekeek, openden ze hun bek, zetten hun scherpe tanden in haar kleine lichaam, ze voelde het gif naar binnen dringen. Zag de ogen van de zichzelf slachtoffer noemende geliefden. Tranen uit hun ogen. Gesmoorde kreten. Een glimlach rond haar gebarsten lippen. Laat nu je holle lach maar horen.

En hij die eens riep, woorden van verachting, over verantwoording afleggen ooit. Hij wist niet. En hij met de holle lach. Hij wist. Er was geen regenboog, geen engel, geen mooie liedjes. Er was leegte. De slangen aten elkaar, haar lichaam, och haar lichaam. Haar ziel, klein, in een afgelegen hoekje. Ze keek, bekeek het tafereel. Een pop in haar handen. Als je haar omdraaide klonk er nog een zacht geluidje.

Mama.

Advertentie