Aandachtsgeil. En ook het onvervuld verlangen. Bij het verkrijgen is daar direct de verveling. Het echte gevaar ligt in het niet kunnen krijgen. Natuurlijk. De aandacht verplaatste zichzelf en is vervuld of verlangend naar elders of beter. Zodoende verwordt je zelf tot het onuitstaanbare lot van verveling. Dat zijn de vurigste pijlen. Het kinderlijke niet krijgen wat je wilt.
Kom, laat ons janken.
Boosheid, frustratie ook. Je ziet hoe lelijk het je maakt. Afgrijselijk en toch. En toch. Hoe moet dat ook alweer, ergens dwars doorheen en als femme fatale herrijzen…
Het belachelijke is natuurlijk het arrogante ego wat denkt zomaar te kunnen dumpen. Ik. Arroganter en egoistischer dan wie ook. Bedekt onder vele lagen, maar ten diepste wil je dat toch. De leukste zijn. Het is het vroeger wat niet verdwijnen wil. Het vroeger van vriendinnen die vriendjes hadden en het weten dat jij nooit leuk en knap genoeg zou zijn. De knappe jongens. Lelijk van arrogantie. Maar hebben ze niet ook een ziel. Ergens.
Kom zwijg nu mijn ziel. Het is het niet waard. slik weg de tranen, zoals altijd en bijna immer. Wees sterk en moedig, sprak de wijze. Leer je les, laat los. Zo vaak deed jij hetzelfde. Draag je lot, hef je hoofd.
Ben je boos? Vol van schaamte? Natuurlijk, dat is niet erg. Je had gedacht te regeren. En ook te reageren als de koningin over haar ondergeschikte. Leer je les. Je hebt geen controle. Je krijgt niet altijd wat je wilt. Al wilde je niet eens, het gewild zijn was al voldoende. De motieven bleken fataal, zodra echtheid om de hoek kwam.
Tijd is niet aan je zijde, bleek te snel, haalde je in. Kijk haar in de ogen, zodat je zien kan. Helder zien kan. De troep van zwartgalligheid verbranden kan. Campari tijden, bitterzoet. Meer is niet gewenst.
Wees sterk en moedig, sprak de wijze. Recht je rug, niets aan de hand.
De eierschalen nog altijd scherp en breekbaar.
Sta op. Wankel. Lach.
neverendingorchard 
Een pijnlijke les die als het goed is leidt tot meer inzicht in het grote zelf. Mooi geschreven, weer, mooie oneindige.