Maar vroeger, wat wilde je toen worden? De vraag kwam zacht na vele tranen. Ze was weer ingestort. Toen het nog goed ging wist ze al dat het niet duren zou. Ze vecht nog steeds. Het lijkt of hij nu zien wil. Het lijkt, want altijd komt er een punt van tegenvallen. Het zie je wel. Ze duwt het stemmetje hard weg.
Niks. Ze mompelt schuchter, na een lange poos. Niks, want ik wilde niet groot worden.
-Maar daarvoor dan?
Hij is oprecht. Man, maar oprecht.
Ze antwoord: Er is geen daarvoor. Ik was nog kleuter toen ik dat al wist.
Hij zwijgt even en kijkt weemoedig hoe ze hulpeloos staat. Dus je wist dat je kind wilde blijven?
Het is weer stil.
En is je dat gelukt?
Verwonderd kijkt ze op: Een beetje wel.
Beelden van een pierro’tje, gek doen met haar kinderen, de geur van lente en oervroeger schieten door haar heen. Bitter. Zoet ook wel.
Ze voelt weer geborrel, stille hoop, stille wensen. Ze durft nog niet zo.
Maar als je wacht gebeurt er niks. Als je lang wacht blijft alles zoals het is.
In gedachten speelt ze busjetrap en hoort ze woorden op een podium. Vroeger en later.
Nog steeds zinkt ze middenin.
neverendingorchard 