Morgen altijd morgen

Kon ze het maar
Zonder schuldgevoel de knoop doorhakken
Altijd hetzelfde voelen
Nooit meer tranen in de badkamer
De enige plek in huis waar je alleen kon zijn. De deur op slot.

Een cynisch kaartje versturen: wij gaan scheiden. Met een ballonnetje erbij.
Of een status update op fb: ons huwelijk is gestrand. Ongeloofelijk ze had het echt gelezen ergens.

Ze kon het niet zonder het gevoel van falen, van schuld, de denkbeeldige kinderogen, priemend in haar rug. De tranen voortdurend: papa is toch lief?
Ze kon het niet. Het voelde egoïstisch.

Ze stikt imploderend. Kan dat? Ze denkt het, dus kan het.
Hij voelt enkel verwijt en gekwetstheid.

Ze gaat langzaam dood. Haar handen onzichtbaar in wanhoop gestrekt naar haar kinderen.

Het enige waar ze van houden kan.

Advertentie