Categorie archief: ik heb je nooit een rozentuin beloofd

Duister is de nacht. Zwart als nooit tevoren. De maan, een sikkel nog, had geen schijn van kans. Ze probeerde wel. Donkere wolken grepen samen, wild als een storm. Vanacht was niemand veilig. Duister is zij. Zwart als de nacht. … Lees verder →

de appels zijn rood hard en schel was haar lach bij de herinnering aan die woorden een nieuw patroon en wel aloud verdrinken, verdiepen en eindigen in schijnbare passie mooie woorden dichtbij kom dichterbij voel me en ik maak je … Lees verder →

Mijn ziel. Wat zwellen uwer tranen, kent gij niet het ritueel. Ontken, vlucht, wordt neergehaald. Mijn ziel geloofd, is blind. Blind geenszins! Brult het in duisternis. Alwetend in het wederkerend proces. Alwetend in pijn, knochtend aan passie, vlammen, ogenschijnlijk heet. … Lees verder →

Dus zo is het. Zo werkt het en toch weet je niet hoe het werkt. Het ratelt in haar hoofd. Gedachten struikelen over elkaar heen. Hoe ze de dagen door aan het rennen is. Hoe ze goed wil doen, daar … Lees verder →

 Je zegt dat ik mijn wereld moet vernietigen. Misschien. En dan en welke wereld. Er zijn er toch zoveel. En ik moest hem vinden om mijzelf te vinden. Maar dat was weer een ander. En telkens weer is daar de … Lees verder →