Dus zo is het. Zo werkt het en toch weet je niet hoe het werkt. Het ratelt in haar hoofd. Gedachten struikelen over elkaar heen. Hoe ze de dagen door aan het rennen is. Hoe ze goed wil doen, daar in slaagt en nog meer in faalt. Hoe ze keuzes maakt en bij elke keuze voor haar zelf het aloude schuldgevoel met ferme hak het zand in stampt.
Hoe ze eist, opeist. Hoe ze verwonderd kijkt. Eerst en op voorhand. Weer het gevoel van gekozen te worden en te weten dat zij degene is die kiest. Uitverkiest. Het klinkt smerig in haar oren en weet dat het ergens zo is. Meedogenloos afgaan op haar prooi, een prooi die zichzelf kwijlend aandient. Ze liet slechts een muur van knipperen en lonken zien. Mooie woorden, gevatte opmerkingen en een lach.
Het is een wachten op een zelfde muur. Een wachten tot het verworden tot prooi. Ze voelt als geen ander. Ze weet als geen ander. Ze kan er niet om heen. Wat gebeuren moet zal gebeuren. En misschien wel eerder dan gedacht.
Vergeefs hoopt ze op uitstel en de roep, waarvan ze weet die te moeten antwoorden.
Waar twee zielen een worden, tenzij het dromen een ontwaken wordt.
Waar twee zielen en ach ze hoort het gelach. Het dendert al in de verte.
Op je hoede, wees op je hoede. Ieder die ze liefheeft waarschuwt ze rap. Het zijn er niet veel, het zijn er genoeg. Wees op je hoede.
Zij speelt haar rol en is op haar hoede.
Zij speelt haar rol en lacht in haar vuistje.
Zij speelt haar rol. Schittert in afwezigheid.
neverendingorchard 
Lopende over de line wist hij het allang. Balancerend boven de afgrond. Diepte onder hem, geen houvast links of rechts. Als een koorddanser. Slechts een diep gefocuste blik voorwaarts. Wat telt is het moment van nu. Morgen is vroeg genoeg om te vallen.
You’ve imeepssrd us all with that posting!